Był prawdopodobnie najstarszym synem księcia Polan Siemomysła. O jego dzieciństwie wiemy niewiele. Gall tzw. Anonim przytacza jednak w swojej kronice opowieść ślepocie Mieszka:
„Ten zaś Siemomysł spłodził wielkiego i sławnego Mieszka, który pierwszy nosił to imię, a przez siedem lat od urodzenia był ślepy. Gdy zaś dobiegła siódma rocznica jego urodzin, ojciec, zwoławszy wedle zwyczaju zebranie komesów i innych swoich książąt, urządził obfitą i uroczystą ucztę; a tylko wśród biesiady skrycie z gębi duszy wzdychał nad ślepotą chłopca, nie tracąc z pamięci boleści i wstydu”- ks. I, rozdz. 4.
W dalszej części opowieści Mieszko odzyskuje wzrok, a cała historia z jego ślepotą ostaje wykorzystana jako wytłumaczenie późniejszych wydarzeń z życia władcy, kiedy zdecydował się na przyjęcie chrztu:
„Oni zaś tłumaczyli, że ślepota oznaczała, iż Polska przedtem była tak jakby ślepa, lecz odtąd- przepowiadali- ma być przez Mieszka oświeconą i wywyższoną ponad sąsiednie narody. Tak się też rzecz miała istotnie, choć wówczas inaczej mogło to być rozumiane. Zaiste ślepą była przedtem Polska, nie znając ani czci prawdziwego Boga, ani zasad wiary, lecz przez oświeconego Mieszka i ona także została oświeconą, bo gdy on przyjął wiarę, naród polski uratowany został od śmierci w pogaństwie”– ks. I, rozdz. 4.
Na kartach współczesnych mu kronik Mieszko pojawia się jako dojrzały mężczyzna, władca całkiem sporego państwa, będącego w trakcie walk z Wieletami lub Wolinianami dowodzonymi przez saskiego banitę Wichmana. Pod rokiem 963 [historycy osadzają te wydarzania w latach 963-965] kronikarz saski Widukind z Korbei zanotował informację dwukrotnej porażce wojsk polańskiego księcia oraz śmierci jednego z jego braci. Niestety nie znamy imienia poległego Siemomysłowica.
Z tego okresu pochodzą również informacje o podporządkowaniu zwierzchnictwu cesarskiemu Łużyczan, Słupian oraz Mieszka. Wiadomości takie przekazał nam Thietmar:
„Margrabia Marchii Wschodniej Gero podporządkował zwierzchnictwu cesarza Łużyczan, Słupian, a także Mieszka wraz z jego poddanymi”– ks. 2, rozdz. 14(9).
Historycy powątpiewają w zbrojne podporządkowanie Mieszka cesarzowi Ottonowi I, tym bardziej, że nieco inaczej przedstawia tą sytuację wspomniany wcześniej Widukind. Ostatecznie jednak w najbliższym czasie władca Polan występuje jako „przyjaciel cesarza” oraz płaci trybut z posiadanych ziem, a po rzekę Wartę. Jednym z rozwiązań tego skomplikowanej zagadki jest uznanie, że trybut płacony był z ziem należących do plemienia Lubuszan, które cesarstwo uważało za swoją strefę wpływów, a znajdujących się po obu stronach Odry, w pobliżu ujścia do niej Warty.
Około roku 965 mamy już więcej wiadomości o polańskim księciu. O nim oraz jego państwie wspomina żydowski podróżnik Ibrahim ibn Jakub, który na dworze cesarza Ottona I oraz księcia czeskiego Bolesława I Srogiego uzyskał sporo wiadomości o państwie Mieszka, które nazwał największym spośród krajów Słowian oraz docenił siły zbrojne, którymi tenże dysponował:
„Ma on trzy tysiące pancernych, podzielonych na oddziały, z których setka znaczy tyle co dziesięć setek innych wojów. Daje on tym mężom odzież, konie, broń i wszystko, czego potrzebują”.
W tymże roku dochodzi również do zawarcia sojuszu między Mieszkiem i Bolesławem I czeskim. Sojuszu wzmocnionego małżeństwem polańskiego księcia z córką Bolesława- Dąbrówką. Jest to bardzo istotne wydarzenie, które rozerwało dotychczasowy sojusz czesko-wielecki, co już niebawem przyniesie bardzo poważne skutki. Wrócimy do tego tematu niebawem.
Tymczasem zacieśniające się kontakty z Czechami doprowadziły do jednego z najważniejszych wydarzeń w historii naszej państwowości. Najprawdopodobniej 14 kwietnia 966** roku Mieszko I przyjął chrzest, a nieco później anonimowy rocznikarz zanotował następującą informację: Mesco dux baptizatur”. Nie znamy miejsca, w którym mogło dojść do tego aktu. Raczej odpadają propozycje Pragi lub Ratyzbony- siedziby biskupstwa, któremu Praga podlegała, ale dużo ciekawiej brzmią opcje wskazujące na Poznań, Gniezno lub Ostrów Lednicki. Co kierowało polańskim księciem, kiedy podejmował decyzje o przyjęciu chrztu? Chrzest pozwolił mu dołączyć do wspólnoty politycznej oraz cywilizacyjnej europejskiego Zachodu. Nowa religia sankcjonowała władzę księcia, który stawał się bożym pomazańcem, był jakby namaszczonym przez samego Chrystusa. Wreszcie od tej pory za Mieszkiem stać miała cała potęga polityczna i militarna chrześcijańskiego świata. Obecnie uważa się, że Mieszko przyjmując chrzest nie robił tego z obawy przed agresją militarną cesarstwa Ottonów, dla których był w tym czasie „przyjacielem”.
W każdym razie ochrzczony Mieszko I, wsparty posiłkami czeskiego księcia Bolesława I, już w następnym roku, starł się ponownie z Wolinianami oraz dowodzącym nimi Wichmanem. Tym razem Pomorzanie zostali pokonani, a Wichman poległ. Prawdopodobnie w tym czasie Mieszkowi udało się uzyskać dostęp do ujścia Odry.
W tym też roku na świat przyszedł pierworodny syn Mieszka i Dobrawy- Bolesław, później nazwany Chrobrym.
W roku 968 młode państwo Mieszka I wykonało kolejny krok w kierunku utwardzenia swojej pozycji na arenie europejskiej. Powstało wówczas, zależne bezpośrednio od Stolicy Apostolskiej, biskupstwo misyjne obejmujące obszar całego władztwa Mieszka Siemomysłowica. Pierwszym biskupem został Jordan, niestety jak dotąd nie udało się ostatecznie ustalić skąd pochodził.
Przez kilka najbliższych lat kroniki milczą na temat Mieszka i jego państwa, które ponownie trafia na ich karty w związku z wydarzeniami roku 972. Oddajmy głos Thietmarowi:
„Tymczasem dostojny margrabia Hodo, zebrawszy wojsko, napadł z nim na Mieszka, który był wierny cesarzowi i płacił trybut aż po rzekę Wartę. Na pomoc margrabiemu pospieszył wraz ze swoimi tylko mój ojciec, graf Zygfryd, podówczas młodzieniec i jeszcze nieżonaty. Kiedy w dzień św. Jana Chrzciciela starli się z Mieszkiem, odnieśli zrazu zwycięstwo, lecz potem w miejscowości zwanej Cedynią brat jego Czcibor zadał im klęskę kładąc trupem wszystkich najlepszych rycerzy z wyjątkiem wspomnianych grafów. Cesarz poruszony do żywego wieścią o tej klęsce, wysłał czym prędzej gońców, nakazując Hodonowi i Mieszkowi, aby pod rygorem utraty jego łaski zachowali pokój do czasu, gdy przybędzie na miejsce i osobiście zbada sprawę”– ks. II, rozdz. 29(19).
Z tej krótkiej informacji dowiadujemy się o ataku margrabiego łużyckiego Hodona na Mieszka I. Bitwa miała zostać stoczona w pobliżu Cedyni i zakończyła się ostatecznie pełnym zwycięstwem Piastów. Ważną w niej rolę odegrał Czcibor- brat Mieszka I. Dlaczego jednak do niej doszło. Przecież sam Thietmar napisał, że Mieszko był wierny cesarzowi, że płacił określony trybut. Najprawdopodobniej przyczyną agresji Hodona było zbyt duże znaczenie, jakie ,po wyeliminowaniu Wichmana i pobiciu Wolinian, młode państwo Polan zaczęło mieć u ujścia Odry. Ponieważ cesarstwo rościło sobie prawa do tego obszaru, naturalną sprawą było przeciwdziałanie umacnianiu się piastowskich wpływów w tym regionie. Bitwa pod Cedynią rozegrała się 24 czerwca 972 r.
W każdym razie w następnym roku w Kwedlinburgu odbył się zjazd, w trakcie którego cesarz Otton I rozsądził spór między Hodonem i Mieszkiem. Nic nie wiemy jednak o postanowieniach tam ustalonych. Najpewniej Mieszko utrzymał swoje pomorskie zdobycze, ale jako gwaranta dotrzymania ustaleń, musiał przekazać swojego syna Bolesława, jako zakładnika. Nie wiemy nic o jakichkolwiek konsekwencjach wyciągniętych wobec margrabiego Hodona. Niewola Bolesława zakończyła się jednak błyskawicznie. Powrócił do państwa Polan po rychłej śmierci cesarza (973).
Śmierć Ottona I wywołała spore zamieszanie i walki wewnętrzne o sukcesję po nim. Przeciw Ottonowi II wystąpił książę bawarski Henryk II Kłótnik. Być może pod wpływem kwedlinburskich decyzji Ottona I, Mieszko poparł w tym konflikcie księcia bawarskiego. Podobnie uczynił również jego szwagier- książę czeski Bolesław II Pobożny. Ponieważ Ottonowi II udało się opanować sytuację i pokonać bawarskiego kuzyna niebawem na państwo Polan ruszyła karna wyprawa zbrojna. Nie znamy jej przebiegu, a ostatecznie doszło zawarcia porozumienia między Mieszkiem i Ottonem, które umocnione zostało małżeństwem owdowiałego w roku 977 (śmierć Dąbrówki) Mieszka z Odą, córką margrabiego Marchii Północnej Teodoryka z Haldensleben. Mieszko znalazł się w obozie cesarskim.
Małżeństwo Mieszka z Odą, zawarte w oku 979/980, nie przeszło jednak bez echa, ponieważ w celu dopełnienia formalności została ona wyciągnięta z klasztoru w Kalbe, gdzie była mniszką. Ponownie Thietmar:
„Kiedy matka Bolesława umarła, jego ojciec poślubił bez zezwolenia Kościoła mniszkę z klasztoru w Kalbe, która była córką margrabiego Teodoryka. Oda- było jej imię i wielka była jej przewina. Albowiem wzgardziła Boskim oblubieńcem dając pierwszeństwo przed nim człowiekowi wojny, co spotkało się z potępieniem ze strony wszystkich dostojników Kościoła, a w szczególności jej czcigodnego biskupa Hildiwarda”– ks. IV, rozdz. 57(36).
Thietmar z Merseburga zauważył jednak również dobre strony tego małżeństwa:
„Z uwagi jednak na dobro ojczyzny i konieczność zapewnienia jej pokoju nie przyszło z tego powodu do zerwania stosunków, lecz znaleziono właściwy sposób przywrócenia zgody. Albowiem dzięki Odzie powiększył się zastęp wyznawców Chrystusa, powróciło do ojczyzny wielu jeńców, zdjęto skutym okowy, otwarto bramy więzień przestępcom”– ks. IV, rozdz. 57(36).
7 grudnia 983 zmarł niespodziewanie młody cesarz Otton II. Jego śmierć wywołała lawinę bardzo poważnych wydarzeń. Ponownie rozpoczęły się walki o cesarski tron. Dodatkowo trwało już wielkie powstanie Słowian Połabskich, które zakończyło się zrzuceniem niemieckiej zależności. Zniszczona została również organizacja kościelna zaprowadzona wcześniej na ziemiach Połabia. Mieszko I ponownie włączył się w walki o tron Ottonów. Znowu poparł księcia bawarskiego Henryka II Kłótnika, jednak tym razem stosunkowo szybko przeszedł na stronę młodziutkiego Ottona III i pełniącej regencję cesarzowej Teofano. Prawdopodobnie głównym czynnikiem, który zdecydował o zmianie frontu przez władcę Polan, było zagrożenie płynące ze zbuntowanego Połabia, które było bardzo niebezpieczne dla młodego państwa Piastów i słabo zakorzenionego nad Wartą chrześcijaństwa. Ostatecznie z rywalizacji o tron cesarski zwycięsko wyszło stronnictwo ottońskie. Wciąż trwał jednak konflikt cesarstwa z Czechami Bolesława II Pobożnego, który nie składał broni mimo porażki popieranego przez siebie Henryka II Kłótnika. Będzie to jeszcze miało znaczenie dla późniejszych wydarzeń i międzynarodowych ruchów Mieszka I.
W tym samym czasie, mniej więcej w latach 980-984 Mieszko rozpoczął poszukiwanie sojuszników mogących wesprzeć go w rywalizacji z Danią o Pomorze, Wolin i ujście Odry. Doszło wówczas do zawarcia sojuszu ze Szwecją. Porozumienie zostało wzmocnione małżeństwem Eryka Zwycięskiego ze Świętosławą (Sygrydą), córką Mieszka.
W następnym roku polański książę wsparł zbrojnie wyprawę Ottona III na Połabie.
W roku 986 odbył się w Kwedlinburgu zjazd, w którym udział wziął udział Mieszko I. Niezwykłą ciekawostką był dar jaki polański władca wręczył młodziutkiemu Ottonowi III. Mieszko podarował bowiem Ottonowi… wielbłąda. Niewykluczone, że Mieszko I uznał wówczas zwierzchność władcy Niemiec.
Wracając teraz do trwającego konfliktu między Bolesławem II czeskim i Ottonem III- Mieszko I dojrzał do ostatecznej zmiany sojuszników. Zawarł krótkotrwały sojusz z Węgrami, a jego potwierdzeniem było nieudane i równie krótkie małżeństwo Bolesława, syna Mieszka, z nieznaną z imienia księżniczką węgierską. Sojusz ten był potrzebny władcy Polan do zaszachowania południowego sąsiada, w trakcie interwencji na Połabiu. Odrodził się bowiem w międzyczasie tradycyjny sojusz Przemyślidów z Wieletami. Wykorzystując poparcie cesarzowej Teofano Mieszko odebrał Czechom Małopolskę, a przynajmniej jej krakowską część (dawne ziemie Wiślan), ponieważ wschodnia Małopolska (ziemie Lędzian) miały już być w posiadaniu Piastów nieco dłużej. Zajęcie zachodniej Małopolski miało nastąpić w latach 988/989.
W roku 990 wybuchła otwarta wojna między państwem Polan i Czechami. Wsparty sojuszniczymi wojskami wieleckimi, Bolesław II czeski rozpoczął wojenne kroki, powołując się na utratę jakiegoś terytorium, tzw. regnum ablatum, którym może być odebrana wcześniej Czechom Małopolska, jednak historycy nie są co do tego zgodni. W każdym razie, Mieszko I, który uzyskał militarne wsparcie od cesarzowej Teofano, poradził sobie z czeskim adwersarzem i ostatecznie odebrał Śląsk Przemyślidom. W trakcie tego konfliktu nie cofnął się nawet w sytuacji, kiedy jego sojusznicy znaleźli się w rękach Bolesława II Pobożnego. Ponownie Thietmar:
„W tym czasie Mieszko i Bolesław popadli w spór i wielce na się wzajem nastawali. Bolesław przyzwał na pomoc Luciców [Wieletów], którzy zawsze byli wierni zarówno jemu jak jego przodkom, Mieszko zaś zwrócił się o pomoc do rzeczonej cesarzowej. Cesarzowa, która podówczas znajdowała się w Magdeburgu, wysłała tam arcybiskupa Gizylera i następujących grafów: Ekkeharda, Ezykona, Binizona, mojego ojca i jego imiennika Zygfryda, Brunona, Udona oraz wielu innych. Ci, wyruszywszy w sile zaledwie czterech oddziałów, przybyli do kraju Słupian i tam rozbili obóz nad jeziorem, przez które przerzucony był długi most (…) 13 lipca nadciągnął Bolesław ze swoimi w szyku bojowym. Z obu stron wysłano posłów (…) Zawarłszy pokój zwrócił się do naszych książąt z prośbą, aby ci, którzy przeciwko niemu tu ściągnęli, udali się wraz z nim do Mieszka i pomogli mu przez swe stawiennictwo u tegoż w odzyskaniu zabranych posiadłości. Nasi przystali na to (…) Kiedy nadszedł wieczór odebrano naszym broń, którą jednak zwrócono im zaraz, gdy tylko potwierdzili przysięga umowę. Bolesław przybył razem z nimi nad Odrą i wyprawił posła do Mieszka z wiadomością, że ma w swoim ręku jego sprzymierzeńców. Jeżeli Mieszko zwróci mu zabraną część państwa, pozwoli im odejść cało, w przeciwnym wypadku zgładzi ich wszystkich. Lecz Mieszko tak mu odpowiedział: Jeżeli król chce ratować swoich ludzi lub śmierć ich pomścić, niechaj to uczyni! Jeżeli jednak to nie nastąpi, to on, Mieszko, nie myśli z ich powodu ponosić jakiejkolwiek straty. Gdy te słowa doszły do Bolesława, wypuścił wszystkich naszych, lecz złupił i spalił, co tylko mógł, w okolicy”– ks. IV, rozdz. 12.
Na Wielkanoc 991 roku, Mieszko wziął udział w kolejnym zjeździe w Kwedlinburgu, gdzie spotkał się z cesarzową Teofano oraz wsparł zbrojnie wojska saskie w trakcie wrześniowej wyprawy przeciw połabskim Stodoranom, kiedy oblężona została Brenna. Była to już ostatnia militarna aktywność piastowskiego księcia, który zmarł 25 maja 992 r. Mieszko został pochowany w Poznaniu, co potwierdziły badania archeologiczne.
Na rok 991, najprawdopodobniej, przypada wystawienie dokumentu znanego jako Dagome iudex. Dokument znany nam tylko z regestu sporządzonego przez kardynała Deusdedita zawiera sporo błędów i niejasności spowodowanych błędami redakcyjnymi powstałymi w trakcie przygotowywania streszczenia. Sam kardynał zresztą uznał, że treść dokumentu dotyczy… Sardyńczyków. Wystawcami dokumentu byli Mieszko I, jego druga żona Oda oraz synowie Mieszko i Lambert (Świętopełk być może już nie żył). Wracając jednak do jego treści jest ona istotna o tyle, że zawiera opis granic, przekazanego pod opiekę Stolicy Apostolskiej, państwa Mieszka I.
„Podobnie w innym tomie z czasów papieża Jana XV Dagome, pan, i Ote, pani i synowie ich Mieszko i Lambert (nie wiem, jakiego to plemienia ludzie, sądzę jednak, że to byli Sardyńczycy, ponieważ ci są rządzeni przez czterech „panów”) mieli nadać świętemu Piotrowi w całości jedno państwo, które zwie się Schinesghe z wszystkimi swymi przynależnościami w tych granicach, jak się zaczyna od pierwszego boku wzdłuż morza [dalej] granicą Prus aż do miejsca, które nazywa się Ruś, a granicą Rusi [dalej] ciągnąc aż do Krakowa i od tego Krakowa aż do rzeki Odry, prosto do miejsca, które nazywa się Alemure, a od tej Alemury aż do ziemi Milczan i od granicy Milczan prosto do Odry i stąd idąc wzdłuż rzeki Odry aż do rzeczonego państwa Schinesghe„- treść dokumentu Dagome iudex.
Wspomniany opis granic wskazuje, że poza państwem Mieszka znalazła się ziemia krakowska. Być może wyjaśnia to również brak wśród wystawców Bolesława (Chrobrego), który mógł wówczas panować samodzielnie właśnie w Krakowie.
Z małżeństwa z Dąbrówką czeską doczekał się syna- Bolesława (Chrobrego) oraz córki- Świętosławy (Sygrydy). Małżeństwo z Odą Dytrykówną dało mu trzech synów Mieszka, Świętopełka i Lamberta.
Ciekawostka:
W rozdziale 22. „Żywota św. Udalryka” (biskupa augsburskiego w latach 923-973) spisanego przez Gerharda, proboszcza katedry augsburskiej, w ostatniej ćwierci X wieku, znajduje się intrygująca wzmianka o naszym Mieszku I. Historia opisana w dziele proboszcza Gerharda opisuje cud, do którego miało dojść za wstawiennictwem biskupa Udalryka, a który miał dotyczyć cudownego uzdrowienia polańskiego księcia. Zgodnie z treścią „Żywota” Mieszko miał zostać postrzelony zatrutą strzałą. Kiedy to miało miejsce trudno wskazać, jednak obecnie historycy skłaniają się do uznania, że Mieszko mógł być ranny w trakcie walk na Połabiu, w takcie którejś z wypraw w latach 985,986 lub 991. W każdym razie spodziewający się śmierci władca miał złożyć ślub św. Udalrykowi, że jeśli odzyska zdrowie, to przekaże świętemu ramię odlane ze srebra. Mieszko wyzdrowiał, a srebrne ramię, wg proboszcza Gerharda, trafiło do Augburga i podobno znajduje się tam do dzisiaj.
**- zwyczajowo najlepszym terminem do chrztu w średniowieczu była Wielka Sobota, a ta wypadała w 966 roku właśnie 14 kwietnia.
Kalendarium:
ok. 935– narodziny Mieszka.
ok. 960– Mieszko obejmuje władzę po śmierci ojca- Siemomysła.
963– margrabia Marchii Wschodniej Geron uzależnia od cesarstwa łużyczan oraz Słupian. Nawiązanie kontaktów państwa Polan z cesarstwem.
963(-965)– walki Mieszka z Wichmanm i Wieletami. Śmierć nieznanego z imienia brata Mieszka.
ok. 965– Ibrahim ibn Jakub o kraju „Mieszka, króla Północy”.
965– sojusz polsko-czeski. Małżeństwo Mieszka z księżniczką czeską Dąbrówką.
966– najprawdopodobniej 14 kwietnia (Wielka Sobota)- chrzest Mieszka I i jego najbliższego otoczenia. Nie znamy miejsca, którym wspomniany chrzest miał się odbyć. Teorie o Pradze lub Ratyzbonie są raczej nieaktualne. Dużo większe jest prawdopodobieństwo, że chrzest odbył się Poznaniu, Gnieźnie lub na Ostrowie Lednickim.
967– narodziny Bolesława (później nazwanego Chrobrym)- syna Mieszka I i Dąbrówki.
22 września 967– zwycięstwo Mieszka I nad Wolinianami. Śmierć Wichmana.
968– utworzenie biskupstwa misyjnego dla Polski. Pierwszym biskupem zostaje Jordan, wg jednej z hipotez pochodzący z Leodium (Liege).
24 czerwca 972– bitwa pod Cedynią. Zwycięstwo Mieszka I i Czcibora nad wojskami Hodona, margrabiego łużyckiego, oraz wspierającego go grafa Zygfryda z Walbeck.
973– zjazd w Kwedlinburgu. Wyrokiem cesarza Ottona I Mieszko musi oddać syna (Bolesława) jako zakładnika.
973– śmierć cesarza Ottona I. Mieszko bierze udział w walkach o tron niemiecki po stronie księcia bawarskiego Henryka II Kłótnika.
977– śmierć Dąbrówki czeskiej.
979– wyprawa cesarza Ottona II przeciw Mieszkowi I. Była to reakcja władcy niemieckiego na udział polańskiego księcia w walkach o władzę po śmierci Ottona I i udzielenie poparcia bawarskiemu kontrkandydatowi- Henrykowi II Kłótnikowi.
979/980– małżeństwo Mieszka I z Odą z Haldensleben, córką margrabiego Marchii Północnej- Teodoryka (Dytryka).
980-984– przypuszczalny czas zawarcia sojuszu polańsko-szwedzkiego oraz małżeństwo Świętosławy, córki Mieszka I, z Erykiem Zwycięskim, królem Szwecji.
983– wybuch wielkiego powstania Słowian Połabskich, zakończonego zrzuceniem zwierzchności niemieckiej nad środkowym i północnym Połabiem.
983– u schyłku roku umiera cesarz Otton II. Mieszko I ponownie popiera Henryka II Kłótnika w walkach o niemiecki tron. Jednak wobec zagrożenia ze strony zbuntowanego Połabia książę Polan szybko zmienia strony i udziela poparcia młodocianemu Ottonowi III.
985– udział Mieszka I w walkach Ottona IIII na Połabiu.
986– zjazd w Kwedlinburgu. Mieszko I podarował Ottonowi III wielbłąda.
986/987– nawiązanie kontaktów dyplomatycznych z Węgrami. Małżeństwo Bolesława, syna Mieszka I, z nieznaną z imienia księżniczką węgierską. Ostateczne załamanie sojuszu z Czechami.
988/989– Mieszko I odbiera Czechom Małopolskę.
990– Mieszko I pokonuje Bolesława II Pobożnego i odbiera Czechom Śląsk.
ok. 991– powstanie dokumentu Dagome iudex.
991– Wielkanoc. Zjazd Mieszka I z królem Ottonem IIII i Teofano w Kwedlinburgu. Na zjeździe podjęta została decyzja o wrześniowej wyprawie zbrojnej na Brennę należącą do połabskiego plemienia Stodoran. Mieszko wziął udział w tej wyprawie.
25 maja 992– śmierć Mieszka I. Został pochowany w katedrze poznańskiej.
Bibliografia i źródła:
1. Kronika Wielkopolska, Kraków 2010.
2. Thietmar, Kronika, Kraków 2005.
3. Gall Anonim, Kronika Polska, Wrocław 2003.
4. Mistrz Wincenty (Kadłubek), Kronika Polska, Wrocław 2008.
5. Balzer O., Genealogia Piastów, Kraków 2005.
6. Piastowie. Leksykon biograficzny, [red.] Szczur S., Ożóg K., Kraków 1999.
7. Poczet królów i książąt polskich, [red.] Garlicki A, Warszawa 1980.
8. Jasiński K., Rodowód pierwszych Piastów, Poznań 2004.
9. Spórna M., Wierzbicki P., Słownik władców Polski i pretendentów do tronu polskiego, Kraków 2003.
10. Rosik S., Wiszewski P., Poczet polskich królów i książąt. Od Mieszka I do Władysława Laskonogiego, Wrocław 2005.
*- ilustracja główna przedstawia Mieszka I wg W. E. Radzikowskiego. Źr. wikipedia, dost. 25.02.2023 r.